زردچوبه به عنوان یک ادویه می تواند موثرترین مکمل غذایی باشد. بیشتر مطالعات نشان می دهند که خواص زردچوبه برای بدن و مغز بسیار زیاد است. بیشتر این مزیت ها بدلیل وجود یک ترکیب فعال بنام کورکومین است. دراینجا می آموزیم که علم درباره زردچوبه و کورکومین و نیز مزیت های آن چه می گوید.
زردچوبه ماده ای است که باعث رنگ زرد ادویه کاری می شود. هزاران سال است که هندیان از زردچوبه به عنوان ادویه و گیاه دارویی استفاده می کنند. اخیرا علم به ادعاهای قدیمیان درباره اینکه زردچوبه حاوی ترکیباتی با خواص درمانی است، رجوع کرده است.این ترکیبات، کورکومینوئید نامیده می شوند که مهمترین آنها، کورکومین است. کورکومین یک ترکیب فعال در زردچوبه است که اثرات ضدالتهابی قوی دارد و یک آنتی اکسیدان بسیار قوی است.
با این حال میزان کورکومین در زردچوبه چندان زیاد نیست و این میزان برحسب وزن حدود 3 درصد است. اکثر مطالعات روی این گیاه از عصاره زردچوبه که حاوی کورکومین است با دوزهایی که معمولا بیشتر از 1 گرم در روز است، استفاده کرده اند. رسیدن به این سطح با استفاده از ادویه زردچوبه در پخت موادغذایی بسیار سخت است. به همین دلیل است که برخی افراد استفاده از مکمل ها را انتخاب می کنند. با این حال کورکومین بدرستی جذب جریان خون نمی شود. اگر بخواهیم اثرات کامل کورکومین را تجربه کنیم، لازم است دسترسی بدن به آن بهبود یابد (سرعتی که بدن، یک ماده را جذب می کند).
یافته‌های مهندسان زیستی ریور ساید UC Riverside می‌تواند توسعه عروق خونی و سایر بافت‌های آزمایشگاهی را برای جایگزینی و بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده در بیماران انسانی تسریع کند. کورکومین، ترکیبی که در زردچوبه یافت می شود، دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است و به عنوان سرکوب کننده رگزایی در تومورهای بدخیم شناخته شده است. مهندسان زیستی در ریورساید UC Riverside اکنون کشف کرده‌اند که وقتی از طریق هیدروژل‌های مغناطیسی به کشت سلول‌های بنیادی منتقل می‌شود، این ترکیب همه کاره به طور متناقضی باعث ترشح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی یا VEGF می‌شود که به رشد بافت‌های عروقی کمک می‌کند.
استفاده احتمالی کورکومین برای بازسازی عروق مدتی است که مشکوک بوده اما به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است. هوینان لیو، استاد مهندسی زیستی در کالج مهندسی مارلان و رزماری بورنز UCR، پروژه‌ای را برای بررسی خواص احیاکننده کورکومین با پوشش نانوذرات اکسید آهن مغناطیسی با این ترکیب و مخلوط کردن آنها در یک هیدروژل زیست سازگار، رهبری کرد.
هنگامی که با سلول های بنیادی مشتق شده از مغز استخوان کشت شد، هیدروژل مغناطیسی به تدریج کورکومین را بدون آسیب رساندن به سلول ها آزاد کرد. در مقایسه با هیدروژل‌های تعبیه‌شده با نانوذرات خالی، گروه هیدروژل‌های بارگذاری‌شده با نانوذرات پوشش‌داده‌شده با کورکومین، میزان بیشتری از ترشح VEGF را نشان دادند.
چانگلو ژو، یکی از نویسندگان این مقاله، کاندیدای دکترا در گروه لیو، می‌گوید: مطالعه ما نشان می‌دهد که کورکومین آزاد شده از هیدروژل‌های مغناطیسی سلول‌ها را به ترشح VEGF، که یکی از حیاتی‌ترین فاکتورهای رشد برای تقویت تشکیل رگ‌های خونی جدید است، تشویق می‌کند. بر تحقیقات هیدروژل متمرکز شده است.
محققان همچنین از مغناطیس نانوذرات استفاده کردند تا ببینند آیا می‌توانند نانوذرات را به مکان‌های مورد نظر در بدن هدایت کنند یا خیر. آنها برخی از نانوذرات پوشش داده شده با کورکومین را در یک لوله در پشت قطعات بافت تازه خوک قرار دادند و از آهنربا برای هدایت موفقیت آمیز حرکت نانوذرات استفاده کردند.
این دستاورد نشان می دهد که این روش می تواند در نهایت برای تحویل کورکومین برای کمک به بهبود یا بازسازی بافت آسیب دیده استفاده شود.
نتایج در ACS Applied Materials and Interfaces منتشر شده است.
